Wij vrouwen zijn vaak de brengers van compassie. Dat zijn we al eeuwenlang. We zijn een bron van compassie voor onze partners, onze kinderen, voor iedereen van wie we houden. Voor alles en iedereen, behalve voor onszelf.

Misschien ken je het wel: dat je een gesprek voert met mensen en ineens denkt ‘er klopt iets niet’. Of dat je sferen of emoties van anderen kunt voelen. Als je sensitief bent is je intuïtie enorm sterk. En als je je sensitiviteit niet kunt omarmen heeft dat gevolgen.

Veel mensen verzetten zich tegen het toelaten van gevoelens van rouw. Maar om door te kunnen bewegen in je leven is rouwen cruciaal. Bij elke vorm van verlies. Ook bij het verlies van jezelf. Rouwen was mijn toegangspoort naar een andere manier van zijn.

Ik las laatst een sprookje uit een boek van Clarissa Pinkola Estés: ‘Zeehondenhuid, zielenhuid’. Dit verhaal gaat over het verliezen van je ziel, je eigenheid in ruil voor goedkeuring, liefde en veiligheid. Een stuk van onszelf stoppen we onder de grond.

Ik ben onderdeel van een generatie van chronische aanpassers. In mijn familie, maar ook als ik veel breder kijk. De hele Nederlandse cultuur is gebouwd op het fenomeen ‘aanpassen’. We passen ons aan en passen ons aan, tot we niet meer kunnen.